Stowarzyszenie Prawników dla Polski wniosło uwagi do projektu UD 156 mającego na celu wprowadzenie zmian do Kodeksu Postępowania Cywilnego oraz innych ustaw.
Jedna z proponowanych zmian:
Art. 1 pkt 6 projektu (zmiana art. 88 k.p.c.)
Brzmienie proponowanego przepisu jest niejasne. Prowadzi do wniosku, że pełnomocnik ustanowiony do poszczególnej czynności procesowej nie ma prawa odbioru korespondencji z sądu w ramach tej czynności, do której został upoważniony, o ile jednocześnie nie jest pełnomocnikiem do doręczeń. Jednakże umocowanie pełnomocnika ustanowionego do poszczególnej czynności musi obejmować także umocowanie do odbioru korespondencji sądowej dotyczącej tej czynności, bo bez tego nie sposób wyobrazić sobie działania takiego pełnomocnika. Tak więc wprowadzanie tego wymogu jest oczywiście zbędne. Jeżeli chodziło o to, by wskazać, że pełnomocnictwo do doręczeń jest rodzajem pełnomocnictwa do niektórych czynności procesowych, to pogląd ten wydaje się nietrafny, a gdyby nawet go przyjąć, to nie widać potrzeby wprowadzania takiej teoretycznej klasyfikacji do Kodeksu. Zmiana jest zbędna i powinna zostać wykreślona.
Kolejna proponowana zmiana:
Art. 1 pkt 11 projektu (nowy art. 1281 k.p.c.)
Sam pomysł narzucenia stronom większej przejrzystości pism procesowych jest trafny, ale przepis, który ma go realizować, jest nieodpowiednio sformułowany.
Po pierwsze profesjonalni pełnomocnicy w swych pismach procesowych z reguły już i tak wyodrębniają część zawierającą wnioski procesowe i dowodowe, więc nakładanie akurat na nich tego wymogu jest zbędne. Wymóg ten powinien w pierwszym rzędzie zostać nałożony na strony działające samodzielnie.
Po drugie proponowany przepis wymaga nie wyodrębnienia w piśmie procesowym części zawierającej wnioski dowodowe, a tylko wyodrębnienia wniosku dowodowego – co jest niewystarczające, bo do spełnienia tego wymogu wystarczy np. podkreślenie albo wytłuszczenie wniosku, który nadal może się kryć na n-tej stronie pisma procesowego.
Po trzecie sankcja jest nieodpowiednia z punktu widzenia wewnętrznej jawności procesu, ponieważ sąd nie da wnioskującej stronie żadnego sygnału o wadzie pisma zawierającego wnioski, pozostawiając ją w ten sposób w błędnym przekonaniu co do prawidłowości pisma i uwzględnieniu wniosków przez sąd.
Po czwarte przepis jest niezgodny z siatką pojęciową Kodeksu, ponieważ posługuje się pojęciem uzasadnienia pisma procesowego, mimo że art. 126 Kodeksu nie wskazuje uzasadnienia jako części pisma procesowego.
Przepis powinien zostać przeformułowany w sposób usuwający powyższe wady.
Najważniejsze jest jednak, że problem, wbrew założeniu zmiany, nie polega na takiej czy innej kompozycji pism procesowych. Problemem jest nadmierna objętość pism procesowych. Należałoby więc rozważyć wprowadzenie ograniczeń objętościowych – np. ograniczenia objętości pism procesowych do objętości równej pozwowi. Oceniana nowelizacja jest do tego dobrą okazją.
Pełna treść zmian dostępna jest w załączniku poniżej.
Uwagi-do-projektu-UD156Pobierz
Zachęcamy do zapoznania się z profilem naszej działalności.
Link do projektu ustawy Druk nr 156.